Syn nie chce się przyznać do ciężkiej choroby, wypiera myśl, że mógłby umrzeć. Matka cierpi z bezradności i obawy przed tym, co nieuchronne. Lekarz i pielęgniarka starają się wykonać swoją pracę jak najlepiej i pomóc obojgu pogodzić się z losem. Czworo bohaterów ma rok, cztery pory roku, na stawienie czoła chorobie, oswojenie jej i zrozumienie, co tak naprawdę oznacza umierać za życia.
  
Gwiazdy francuskiego kina: nominowana do Oscara Catherine Deneuve („Prawda”, „Zupełnie nowy testament”), laureat nagrody w Cannes i zdobywca dwóch Cezarów Benoît Magimel („Pianistka”, „Niewinne kłamstewka”) oraz nagrodzona dwoma Cezarami Cécile de France („Smak życia”, „Nowy papież”) w przejmującej opowieści o matce i synu, których relacja zostaje wystawiona na próbę za sprawą ciężkiej choroby. Krytycy chwalą film m.in. za wspaniałe kreacje Deneuve i Magimela, piękną refleksję na temat schyłku życia i prawdziwy wulkan emocji, który żadnego widza nie pozostawi obojętnym. Za kamerą „Dopóki żyję” stanęła Emmanuelle Bercot – obsypana wieloma nagrodami, w tym czterema laurami w Cannes, aktorka znana z ról w „Mojej miłości” i „Poliss” oraz reżyserka m.in. komediowego hitu „Niewierni”. Film został uhonorowany Cezarem dla najlepszego aktora (Benoît Magimel), a jego światowa premiera odbyła się podczas festiwalu w Cannes.
  
Film dajemy do działu kontrowersje, gdyż filmowi bohaterowie to osoby niewierzące a przynajmniej kwestia wiary nie jest w tym filmie przedstawiona. W pewnym sensie możemy zobaczyć jak wygląda dramat ciężkiej choroby i śmierci gdy jest się pozbawionym nadziei, którą niesie wiara w Boga.